1 Самуйлава 17 глава

Першая кніга Самуйлава
Пераклад Яна Станкевіча → Елизаветинская Библия

І зьберлі Пілішчане войскі свае на вайну, і зьберліся ў Соко, каторы ў Юдэі, і разьлягліся табарам памеж Сока і Азэку ў Ефес-Даміме.

И҆ собира́ша и҆ноплемє́нницы полкѝ своѧ҄ на бра́нь, и҆ собра́шасѧ въ сокхѡ́ѳѣ ї҆ѹде́йстѣмъ, и҆ ѡ҆полчи́шасѧ средѣ̀ сокхѡ́ѳа и҆ средѝ а҆зика̀ во а҆фесдоммі́нѣ.

Саўла ж а мужы Ізраельскія зьберліся, і разьлягліся табарам у даліне ля дуба, і прыгатаваліся да вайны наўпярэймы Пілішчанам.

Саѹ́лъ же и҆ мѹ́жїе ї҆и҃лєвы собра́шасѧ и҆ ѡ҆полчи́шасѧ во ѹ҆до́ли тереві́нѳа и҆ ѹ҆строѧ́хѹсѧ на бра́нь проти́вѹ и҆ноплеме́нникѡмъ.

І стаялі Пілішчане на гары з аднаго боку, а Ізраелцы на гары з другога боку, а даліна памеж іх.

И҆ и҆ноплемє́нницы стоѧ́хѹ на горѣ̀ ѿсю́дѹ ѻ҆со́бь, ї҆и҃ль же стоѧ́ше на горѣ̀ ѿѻнѹ́дѹ, и҆ ѹ҆до́ль междѹ̀ и҆́ми бѧ́ше.

І вышаў із табараў Пілісцкіх дужэль, імям Ґоляф, з Ґафу; ростам ён — шэсьць локцяў і пядзя.

И҆ и҆зы́де мѹ́жъ си́ленъ и҆з̾ полка̀ и҆ноплеме́ннича, и҆́мѧ є҆мѹ̀ голїа́ѳъ ѿ ге́ѳа, высота̀ є҆гѡ̀ ше́сть лакѡ́тъ и҆ пѧ́дь:

І шолам мядзяны на галаве ў яго; і адзеўшыся ён быў у колцавы панцыр, і вага панцыра ягонага — пяць тысячаў сыкляў медзі.

и҆ шле́мъ мѣ́дѧнъ на главѣ̀ є҆гѡ̀, и҆ въ броню̀ кольча́тѹ то́й ѡ҆болче́нъ бѧ́ше: и҆ вѣ́съ бронѝ є҆гѡ̀ пѧ́ть ты́сѧщъ сї҄кль мѣ́ди и҆ желѣ́за:

І мядзяныя повязкі на нагах у яго, і мядзяная дзіда на мяжыкрылах ягоных.

и҆ поно́жы мѣ҄дѧны верхѹ̀ го́ленїй є҆гѡ̀, и҆ щи́тъ мѣ́дѧнъ на плеща́хъ є҆гѡ̀:

І дзяржаньне дзіды ягонае, як навой у ткачоў; а лязо дзіды ягонае шасьцьсот сыкляў зялеза. І шчытаноша йшоў перад ім.

и҆ ра́товище копїѧ̀ є҆гѡ̀ а҆́ки ѻ҆рѹ́дїе ткѹ́щихъ, и҆ копїѐ є҆гѡ̀ ше́сть сѡ́тъ сї҄кль желѣ́за: и҆ носѧ́й ѻ҆рѹ́жїе є҆гѡ̀ и҆дѧ́ше пред̾ ни́мъ.

І стаў, і крычэў да радоў Ізраельскіх, і сказаў ім: «Нашто вышлі вы ваяваць? Ці не Пілішчанін я, а вы ня слугі Саўлавы? Абярыце сабе чалавека, і хай зыйдзе да мяне.

И҆ ста̀ и҆ возопѝ пред̾ полки҄ ї҆и҃левыми и҆ речѐ и҆̀мъ: почто̀ и҆зыдо́сте, ѡ҆полчи́тисѧ ли на бра́нь проти́вѹ на́мъ; нѣ́смь ли а҆́зъ и҆ноплеме́нникъ, вы́ же є҆вре́є саѹ́лѡвы; и҆збери́те себѣ̀ мѹ́жа, и҆ да сни́детъ ко мнѣ̀:

Калі ён зможа біцца з імною й заб’ець мяне, то мы будзем слугамі вашымі; калі ж я здолею яго й заб’ю яго, то вы будзеце слугамі нашымі, і будзеце служыць нам».

и҆ а҆́ще возмо́жетъ со мно́ю бра́тисѧ и҆ ѡ҆долѣ́етъ мѝ, бѹ́демъ ва́мъ рабѝ: а҆́ще же а҆́зъ возмогѹ̀ ѡ҆долѣ́ти є҆мѹ̀, бѹ́дете вы̀ на́мъ рабѝ и҆ порабо́таете на́мъ.

І сказаў Пілішчанін: «Я паганбіў рады Ізраельскія сядні; дайце імне чалавека, і мы будзем біцца ў двубою».

И҆ речѐ и҆ноплеме́нникъ: сѐ, а҆́зъ дне́сь ѹ҆ничижи́хъ по́лкъ ї҆и҃левъ въ се́й де́нь: дади́те мѝ мѹ́жа, и҆́же побо́ретсѧ со мно́ю є҆ди́нъ.

І пачулі Саўла а ўвесь Ізраель гэтыя словы Пілішчаніна, і спалохаліся а вельмі баяліся.

И҆ слы́ша саѹ́лъ и҆ ве́сь ї҆и҃ль глаго́лы и҆ноплемє́нничи сїѧ҄ и҆ ѹ҆жасо́шасѧ и҆ ѹ҆боѧ́шасѧ ѕѣлѡ̀.

Давід жа — сын Ефрафяніна таго з Бэтлеему Юдзінага, і імя ягонае Есэ, у каторага было восьмі сыноў. І муж гэты за дзён Саўлавых быў старшы меж людзёў.

Даві́дъ же є҆фраѳе́евъ, се́й бѣ̀ ѿ виѳлее́ма ї҆ѹ́дина, и҆́мѧ же ѻ҆тцѹ̀ є҆гѡ̀ ї҆ессе́й, є҆мѹ́же бѣ̀ ѻ҆́смь сынѡ́въ. Во дни҄ же саѹ́лѡвы бѣ̀ мѹ́жъ то́й состарѣ́сѧ въ мѹже́хъ.

І пайшлі тры старшыя сыны Есавы, пайшлі за Саўлам на вайну; імёны трох сыноў тых, што пайшлі на вайну: старшы Еляў, другі за ім — Авінадаў, а трэйці — Шама.

И҆ и҆до́ша трѝ сы́ны ї҆ессе́євы старѣ́йшїи на бра́нь съ саѹ́ломъ: и҆мена́ же сынѡ́въ є҆гѡ̀ поше́дшихъ на бра́нь, є҆лїа́въ перворо́дный є҆гѡ̀, и҆ вторы́й а҆мїнада́въ, и҆ тре́тїй самма̀.

Давід жа быў найменшы. А тры старшыя пайшлі за Саўлам;

Даві́дъ же бѣ̀ ю҆нѣ́йшїй, и҆ трѝ бо́лшїи є҆гѡ̀ и҆до́ша в̾слѣ́дъ саѹ́ла.

А Давід пайшоў і зьвярнуўся ад Саўлы, пасьціць авечкі айца свайго ў Бэтлееме.

Даві́дъ же возврати́всѧ ѿ саѹ́ла, ѿи́де пастѝ ѻ҆́вцы ѻ҆тца̀ своегѡ̀ въ виѳлее́мъ.

І дабліжаўся Пілішчанін тый нараніцы і ўвечары, і выстаўляў сябе сорак дзён.

И҆ прихожда́ше и҆ноплеме́нникъ ѹ҆́трѡ и҆ въ ве́черъ, ѩ҆влѧ́ѧсѧ пред̾ ї҆и҃лемъ четы́редесѧть дні́й.

І сказаў Есэ Давіду, сыну свайму: «Вазьмі ж братом сваім ефу сушаных зярнят а дзесяць гэтых букаткаў хлеба і пабяжы да табару да братоў сваіх;

И҆ речѐ ї҆ессе́й даві́дѹ сы́нѹ своемѹ̀: возмѝ ѹ҆̀бо бра́тїѧмъ твои҄мъ мѣ́рѹ є҆́фї мѹкѝ и҆ де́сѧть хлѣ҄бъ си́хъ, и҆ и҆дѝ въ по́лкъ, и҆ да́ждь бра́тїѧмъ твои҄мъ:

А гэтыя дзесяць сыраў занясі тысячніку, і даведайся ў братоў сваіх, як яны маюцца, і знакі іхныя возьмеш».

и҆ де́сѧть сы́рѡвъ ѿ млека̀ сегѡ̀, и҆ да́ждь ты́сѧщникѹ: и҆ бра́тїю свою̀ посѣтѝ въ ми́рѣ, и҆ є҆ли́кихъ а҆́ще тре́бѹютъ, ѹ҆вѣ́си, сѹббѡ́тствовати же бѹ́деши со мно́ю.

Саўла ж а яны а ўсі мужы Ізраельскія былі ў даліне дуба і ваявалі зь Пілішчанмі.

Саѹ́лъ же и҆ всѝ лю́дїе бѧ́хѹ во ѹ҆до́ли дѹ́ба ра́тѹющесѧ со и҆ноплемє́нники.

І ўстаў Давід рана нараніцы, і паручыў авечкі вартаўніку, і падняўся, і пайшоў, як расказаў яму Есэ, і прышоў на месца цялежак. А войска вышла ў баявыя рады і крычэла да бітвы.

И҆ воста̀ даві́дъ ра́нѡ, ѻ҆́вцы же ѡ҆ста́ви со стра́жею, и҆ взѧ̀, и҆ ѿи́де, ѩ҆́коже заповѣ́да є҆мѹ̀ ѻ҆те́цъ є҆гѡ̀ ї҆ессе́й: и҆ прїи́де на мѣ́сто, и҆дѣ́же и҆схожда́хѹ си́льнїи на бра́нь и҆ вопїѧ́хѹ въ полцѣ́хъ.

І зладзілі Ізраелцы й Пілішчане лады, лад супроці ладу.

Зане́же воѡрѹжа́шесѧ ї҆и҃ль проти́вѹ и҆ноплеме́нникѡмъ, и҆ и҆ноплемє́нницы воѡрѹжа́хѹсѧ проти́вѹ ї҆и҃лѧ.

І ськінуў Давід свае рэчы ізь сябе на руку вартаўніку рэчаў, і пабег да ладу, і прышоў, і папытаўся ў братоў сваіх, як маюцца.

И҆ положѝ даві́дъ бре́мѧ своѐ въ рѹка́хъ стра́жа, и҆ течѐ въ по́лкъ, и҆ прише́дъ вопросѝ бра́тїю свою̀ въ ми́рѣ.

І як ён гукаў ізь імі, і вось, аднадолец наймя Голяф, Пілішчанін із Ґафу, узышоў з ладу Пілісцкага, і гукаў падобна да тых словаў, і Давід пачуў.

Глаго́лющѹ же є҆мѹ̀ съ ни́ми, и҆ сѐ, мѹ́жъ месе́йскїй, є҆мѹ́же и҆́мѧ голїа́ѳъ, фѷлїсті́млѧнинъ ѿ ге́ѳы, и҆зы́де ѿ полкѡ́въ и҆ноплеме́нничихъ и҆ глаго́ла по словесє́мъ си҄мъ, и҆ ѹ҆слы́ша даві́дъ.

І ўсі Ізраелцы, абачыўшы гэтага чалавека, уцяклі ад яго, і надта баяліся.

И҆ всѝ мѹ́жїе ї҆и҃лєвы є҆гда̀ ѹ҆ви́дѣша мѹ́жа, и҆ бѣжа́ша ѿ лица̀ є҆гѡ̀ и҆ ѹ҆боѧ́шасѧ ѕѣлѡ̀.

І сказалі Ізраелцы: «Бачыце гэтага чалавека, што ўзышоў? Бо ганьбіць Ізраеля ён узышоў. І будзе, што мужа, каторы заб’ець яго, забагаціць кароль вялікім багацьцям, і дачку сваю выдасьць за яго, і дом айца ягонага зробе вольным у Ізраелю».

И҆ рѣ́ша мѹ́жїе ї҆и҃лтестїи: ви́дѣсте ли мѹ́жа сего̀ восходѧ́ща, ѩ҆́кѡ поноси́ти ї҆и҃лѧ прїи́де; и҆ а҆́ще бѹ́детъ мѹ́жъ, и҆́же ѹ҆бїе́тъ є҆го̀, ѡ҆богати́тъ є҆го̀ ца́рь бога́тствомъ ве́лїимъ, и҆ дще́рь свою̀ да́стъ є҆мѹ̀, и҆ до́мъ ѻ҆тца̀ є҆гѡ̀ сотвори́тъ свобо́денъ во ї҆и҃ли.

І сказаў Давід людзём, што стаялі зь ім, кажучы: «Што зробяць таму, хто заб’ець гэтага Пілішчаніна й здыйме ганьбу з Ізраеля? бо хто Пілішчанін неабрэзаны гэты, што ганьбе лад Бога жывога?»

И҆ речѐ даві́дъ къ мѹжє́мъ стоѧ́щымъ съ ни́мъ, глаго́лѧ: что̀ сотворитѐ мѹ́жѹ, и҆́же ѹ҆бїе́тъ и҆ноплеме́нника ѻ҆́наго и҆ ѿи́метъ поноше́нїе ѿ ї҆и҃лѧ; ѩ҆́кѡ кто̀ є҆́сть и҆ноплеме́нникъ неѡбрѣ́занный се́й, и҆́же поно́ситъ полкѹ̀ бг҃а жива́гѡ;

І сказаў яму люд подле тога слова, кажучы: «Во, што зробяць таму чалавеку, каторы заб’ець яго».

И҆ реко́ша є҆мѹ̀ лю́дїе по словесѝ семѹ̀, глаго́люще: та́кѡ сотвори́тсѧ мѹ́жѹ, и҆́же ѹ҆бїе́тъ є҆го̀.

І пачуў Еляў, старшы брат Давідаў, як гукаў ён ізь людзьмі, і зазлаваўся Еляў на Давіда, і сказаў: «Чаго ты зышоў сюды, і на каго пакінуў гэную крыху авец на пустыні? Я ведаю благія замеры твае й злосьць сэрца твайго; бо ты зышоў, каб паглядзець на бітву».

И҆ ѹ҆слы́ша є҆лїа́въ бра́тъ є҆гѡ̀ бо́лшїй, внегда̀ глаго́лати є҆мѹ̀ къ мѹжє́мъ: и҆ разгнѣ́васѧ ѩ҆́ростїю є҆лїа́въ на даві́да и҆ речѐ: почто̀ сѣ́мѡ прише́лъ є҆сѝ; и҆ комѹ̀ ѡ҆ста́вилъ є҆сѝ ма҄лыѧ ѻ҆́вцы ѡ҆́ны въ пѹсты́ни; вѣ́мъ а҆́зъ го́рдость твою̀ и҆ ѕло́бѹ се́рдца твоегѡ̀, ѩ҆́кѡ видѣ́нїѧ ра́ди бра́ни прише́лъ є҆сѝ.

І сказаў Давід: «Што ж я зрабіў цяпер? Ці ня словы гэта?»

И҆ речѐ даві́дъ: что̀ сотвори́хъ нн҃ѣ; нѣ́сть ли рѣ́чь;

І адвярнуўся ад яго насупроці другога, і сказаў подле слова гэтага, і адказаў яму люд словам, як уперад.

И҆ ѿврати́сѧ ѿ негѡ̀ ко и҆но́мѹ и҆ речѐ по словесѝ семѹ̀. И҆ ѿвѣща́ша є҆мѹ̀ лю́дїе по словесѝ пре́жнемѹ.

І пачулі словы, каторыя гукаў Давід, і сказалі Саўлу, і тый узяў яго.

И҆ слы҄шаны бы́ша глаго́лы, и҆̀хже глаго́ла даві́дъ, и҆ возвѣсти́ша пред̾ саѹ́ломъ: и҆ поѧ́ша є҆го̀ лю́дїе и҆ приведо́ша є҆го̀ пред̾ саѹ́ла.

І сказаў Давід Саўлу: «Няхай не лякаецца нічые сэрца з прычыны яго: слуга твой пойдзе й будде біцца з гэтым Пілішчанінам».

И҆ речѐ даві́дъ къ саѹ́лѹ: да не ѹ҆жаса́етсѧ се́рдце господи́нѹ моемѹ̀ ѡ҆ се́мъ, ра́бъ тво́й по́йдетъ и҆ побо́ретсѧ со и҆ноплеме́нникомъ си́мъ.

І сказаў Саўла Давіду: «Ня можаш ты йсьці да гэтага Пілішчаніна, каб біцца зь ім, бо ты маладзёнак, а ён воін із маленства свайго».

И҆ речѐ саѹ́лъ къ даві́дѹ: не возмо́жеши пойтѝ ко и҆ноплеме́нникѹ семѹ̀ бра́тисѧ съ ни́мъ, ѩ҆́кѡ ты̀ дѣ́тищь є҆сѝ, се́й же мѹ́жъ боре́цъ є҆́сть ѿ ю҆́ности своеѧ̀.

І сказаў Давід Саўлу: «Пастухом авец быў слуга твой у вайца свайго, і як, бывала, прыходзіў леў альбо мядзьведзь і хапаў казянё із стады,

И҆ речѐ даві́дъ къ саѹ́лѹ: є҆гда̀ пасѧ́ше ра́бъ тво́й ѻ҆тца̀ своегѡ̀ ста́до, и҆ є҆гда̀ прихожда́ше ле́въ и҆лѝ медвѣ́дица и҆ восхища́ше ѿ ста́да ѻ҆́вцѹ є҆ди́нѹ:

То я выходзіў за ім, і біў яго, і ратаваў зь ляпы ягонае; а калі ён кідаўся на мяне, то я хапаў яго за бараду, і біў яго, і забіваў яго.

и҆ а҆́зъ в̾слѣ́дъ є҆гѡ̀ и҆схожда́хъ и҆ поража́хъ є҆го̀, и҆ и҆сторга́хъ и҆з̾ ѹ҆́стъ є҆гѡ̀ (взѧ́тое): и҆ а҆́ще воспротивлѧ́шесѧ мѝ, то̀ взе́мъ за горта́нь є҆гѡ̀, поража́хъ и҆ ѹ҆мерщвлѧ́хъ є҆го̀:

І лява, і медзьвядзя біваў слуга твой, і будзе гэты Пілішчанін неабрэзаны, як кажны ізь іх, бо ён ганьбе лады Бога жывога».

и҆ льва̀ и҆ медвѣ́дицѹ бїѧ́ше ра́бъ тво́й, и҆ бѹ́детъ и҆ноплеме́нникъ неѡбрѣ́занный се́й ѩ҆́кѡ є҆ди́нъ ѿ си́хъ: не поидѹ́ ли, и҆ поражѹ̀ є҆го̀, и҆ ѿимѹ̀ дне́сь поноше́нїе ѿ ї҆и҃лѧ; поне́же кто̀ неѡбрѣ́занный се́й, и҆́же ѹ҆ничижѝ по́лкъ бг҃а жи́ва;

І сказаў Давід: «СПАДАР, Каторы выбаўляў мяне ад лапы лява і ад лапы медзьвядзя, выбаве мяне й ад рукі гэтага Пілішчаніна». І сказаў Саўла Давіду: «Ідзі, і хай будзе СПАДАР із табою».

И҆ речѐ даві́дъ: гд҇ь и҆́же и҆з̾ѧ́тъ мѧ̀ ѿ рѹкѝ льво́вы и҆ ѿ рѹкѝ медвѣ́дицы, то́й и҆́зметъ мѧ̀ ѿ рѹкѝ и҆ноплеме́нника сегѡ̀ неѡбрѣ́заннагѡ. И҆ речѐ саѹ́лъ къ даві́дѹ: и҆дѝ, и҆ да бѹ́детъ гд҇ь съ тобо́ю.

І адзеў Саўла Давіда ў свае адзецьці, і ўзлажыў мядзяны шолам на галаву ягоную, і надзеў на яго панцыр.

И҆ ѡ҆блечѐ саѹ́лъ даві́да ѻ҆де́ждею, и҆ шле́мъ мѣ́дѧнъ возложѝ на главѹ̀ є҆гѡ̀,

І паперазаўся Давід мячом ягоным па адзецьцю, і хацеў хадзіць, бо ён яшчэ не прабаваў. І сказаў Давід Саўлу: «,Я не магу хадзіць у гэтым, я ня прывыкшы». І ськінуў іх Давід ізь сябе.

и҆ препоѧ́са даві́да ѻ҆рѹ́жїемъ свои́мъ верхѹ̀ ѻ҆де́жды є҆гѡ̀. Даві́дъ же походи́въ (во ѻ҆рѹ́жїи) сѣ́мѡ и҆ ѻ҆ва́мѡ, ѹ҆трѹди́сѧ, ѩ҆́кѡ не ѡ҆бы́че. И҆ речѐ даві́дъ саѹ́лѹ: не могѹ̀ и҆тѝ въ си́хъ, ѩ҆́кѡ не ѡ҆быко́хъ. И҆ взѧ́ша ѿ негѡ̀ сїѧ҄.

І ўзяў кій свой у руку сваю, і выбраў сабе пяць гладкіх каменчыкаў з ручая, і палажыў іх у пастускі капшук, што быў зь ім; і хатуль, і пушчала ў руццэ ў яго, і дабліжыўся да Пілішчаніна.

И҆ взѧ̀ па́лицѹ свою̀ въ рѹ́кѹ свою̀, и҆ и҆збра̀ себѣ̀ пѧ́ть ка́менїй гла́дкихъ ѿ пото́ка, и҆ вложѝ ѧ҆̀ въ тобо́лецъ па́стырскїй є҆го́же ноша́ше, и҆ пра́щѹ свою̀ и҆мы́й въ рѹцѣ̀ свое́й, и҆ и҆́де къ мѹ́жѹ и҆ноплеме́нникѹ.

І крануўся Пілішчанін, ідучы а бліжачыся да Давіда, і чалавек нёс шчыт сьпераду яго.

И҆ и҆дѧ́ше и҆ноплеме́нникъ приближа́ѧсѧ къ даві́дѹ, и҆ носѧ́й ѻ҆рѹ́жїе є҆гѡ̀ пред̾ ни́мъ (и҆дѧ́ше).

І прыгледзеўся Пілішчанін, і абачыўшы Давіда, пагрэбаваў ім, бо ён быў малец, і румены, з пазорным відам.

И҆ ви́дѣ голїа́ѳъ и҆ноплеме́нникъ даві́да и҆ ѡ҆безче́ствова є҆го̀, занѐ то́й дѣ́тищь бѣ̀, и҆ че́рменъ и҆ лѣ́пъ ѻ҆чи́ма.

І сказаў Пілішчанін Давіду: «Ці сабака я, што ты прышоў на мяне зь кіям?» І праклінаў Пілішчанін Давіда сваімі багамі.

И҆ речѐ и҆ноплеме́нникъ къ даві́дѹ: є҆да̀ пе́съ а҆́зъ є҆́смь, ѩ҆́кѡ ты̀ и҆́деши проти́вѹ менє̀ съ па́лицею и҆ ка́менїемъ; И҆ речѐ даві́дъ: нѝ, но и҆ хѹ́ждшїй пса̀. И҆ проклѧ̀ и҆ноплеме́нникъ даві́да бѡ́ги свои́ми.

І сказаў Пілішчанін Давіду: «Падыйдзі да мяне, і я аддам цела твае птуству нябёснаму і жывёле палявой».

И҆ речѐ и҆ноплеме́нникъ къ даві́дѹ: грѧдѝ ко мнѣ̀, и҆ да́мъ пло́ть твою̀ пти́цамъ небє́снымъ и҆ ѕвѣрє́мъ зємны́мъ.

А Давід сказаў Пілішчаніну: «Ты прышоў на мяне зь мячом а зь дзідаю а шчытом, я ж прышоў на цябе ў імя СПАДАРА войскаў, Бога ладоў Ізраельскіх, каторыя ты ганьбіў.

И҆ речѐ даві́дъ и҆ноплеме́нникѹ: ты̀ и҆́деши на мѧ̀ съ мече́мъ и҆ съ копїе́мъ и҆ щито́мъ, а҆́зъ же и҆дѹ̀ на тѧ̀ во и҆́мѧ гд҇а бг҃а саваѡ́ѳа, бг҃а ѡ҆полче́нїѧ ї҆и҃лева, є҆го́же ты̀ ѹ҆ничижи́лъ є҆сѝ дне́сь:

Сядні аддасьць цябе СПАДАР у руку маю, і я заб’ю цябе, і здыйму зь цябе галаву тваю, і аддам труп войска Пілісцкага птуству нябёснаму і зьверу земнаму, і пазнае ўся зямля, што ё Бог у Ізраелю.

и҆ преда́стъ тѧ̀ гд҇ь дне́сь въ рѹ́цѣ моѝ, и҆ ѹ҆бїю̀ тѧ̀, и҆ ѿимѹ̀ главѹ̀ твою̀ ѿ тебє̀, и҆ да́мъ тѣ́ло твоѐ и҆ тѣлеса̀ полка̀ и҆ноплеме́ннича въ де́нь се́й пти́цамъ небє́снымъ и҆ ѕвѣрє́мъ зємны́мъ: и҆ ѹ҆разѹмѣ́етъ всѧ̀ землѧ̀, ѩ҆́кѡ є҆́сть гд҇ь бг҃ъ во ї҆и҃ли,

І пазнае ўся гэта грамада, што не мячом а дзідаю выбаўляе СПАДАР, бо СПАДАРОВА вайна, і Ён аддасьць вас у рукі нашы».

и҆ ѹ҆разѹмѣ́етъ ве́сь со́нмъ се́й, ѩ҆́кѡ не мече́мъ ни копїе́мъ сп҃са́етъ гд҇ь, ѩ҆́кѡ гд҇нѧ бра́нь, и҆ преда́стъ гд҇ь ва́съ въ рѹ́ки на́шѧ.

І сталася, як паўстаў Пілішчанін, і йшоў, і бліжыўся наўпярэймы Давіду, то пабарзьдзіў Давід і пабег да ладу наўпярэймы Пілішчаніну.

И҆ воста̀ и҆ноплеме́нникъ и҆ и҆́де во срѣ́тенїе даві́дѹ. И҆ ѹ҆скорѝ даві́дъ и҆ течѐ на сраже́нїе во срѣ́тенїе и҆ноплеме́нникѹ.

І засунуў Давід руку сваю ў капшук, і ўзяў стуль камень, і пусьціў пушчалам, і выцяў Пілішчаніна ў лоб, ажно камень унізаўся ў лоб ягоны, і ён паваліўся відам на зямлю.

И҆ прострѐ даві́дъ рѹ́кѹ свою̀ въ тобо́лецъ, и҆ и҆з̾ѧ̀ и҆з̾ негѡ̀ ка́мень є҆ди́нъ, (и҆ вложѝ въ пра́щѹ,) и҆ ве́рже пра́щею, и҆ поразѝ и҆ноплеме́нника въ чело̀ є҆гѡ̀, и҆ ѹ҆нзѐ ка́мень под̾ шле́момъ є҆гѡ̀ въ чело̀ є҆гѡ̀, и҆ падѐ (голїа́ѳъ) на лицы̀ свое́мъ на зе́млю.

Дык Давід быў дужшы за Пілішчаніна пушчалам а каменям, і выцяў Пілішчаніна, і забіў яго, мяча ж ня было ў руццэ ў Давіда.

И҆ ѹ҆крѣпи́сѧ даві́дъ над̾ и҆ноплеме́нникомъ пра́щею и҆ ка́менемъ, и҆ поразѝ и҆ноплеме́нника, и҆ ѹ҆мертвѝ є҆го̀: ѻ҆рѹ́жїѧ же не бѣ̀ въ рѹцѣ̀ даві́довѣ.

Тады Давід падбег і стаў на Пілішчаніна, узяў меч ягоны, і агаліў, і забіў яго, і адцяў ім галаву ягоную; і абачылі Пілішчане, што памер асілак іхны, і ўцякалі.

И҆ течѐ ско́рѡ даві́дъ, и҆ ста̀ над̾ ни́мъ, и҆ взѧ̀ ме́чь є҆гѡ̀, и҆ и҆звлечѐ є҆го̀ ѿ нѣ́дръ є҆гѡ̀, и҆ ѹ҆мертвѝ є҆го̀, и҆ ѿсѣчѐ и҆́мъ главѹ̀ є҆гѡ̀. И҆ ви́дѣша и҆ноплемє́нницы, ѩ҆́кѡ ѹ҆́мре си́льный и҆́хъ, и҆ бѣжа́ша.

І ўсталі мужы Ізраельскія а Юды, і крычэлі, і гналі Пілішчан, аж пакуль ты ўходзіш у даліну й аж да брамы Екрону. І падалі цятыя Пілішчане па дарозе Шаараімскай, аж да Ґафу й аж да Екрону.

И҆ воста́ша мѹ́жїе ї҆и҃лєвы и҆ ї҆ѹ҄дины и҆ воскли́кнѹша, и҆ погна́ша созадѝ и҆́хъ да́же до вхо́да ге́ѳова и҆ до вра́тъ а҆скалѡ́нскихъ: и҆ падо́ша ѹ҆ѧ́звленни (мно́зи) и҆ноплемє́нницы по пѹтѝ вра́тъ и҆ да́же до ге́ѳа и҆ а҆ккарѡ́на.

І зьвярнуліся сынове Ізраелявы з пагону за Пілішчанмі, і разглабалі табары іхныя.

И҆ возврати́шасѧ мѹ́жїе ї҆и҃лєвы гна́вшїи в̾слѣ́дъ и҆ноплемє́нникъ, и҆ потопта́ша полкѝ и҆́хъ.

І ўзяў Давід галаву Пілішчаніна, і занёс яе да Ерузаліму, а зброю ягоную палажыў у будане сваім.

И҆ взѧ̀ даві́дъ главѹ̀ и҆ноплеме́нника и҆ внесѐ ю҆̀ во ї҆ер҇ли́мъ, и҆ ѻ҆рѹ́жїе є҆гѡ̀ положѝ во хра́минѣ свое́й.

Як абачыў Саўла Давіда, каторы выходзіў супроці Пілішчаніна, то сказаў Аўніру, вайводцу: «Аўніру, чый сын гэты малец?» Аўнір сказаў: «Хай жывець душа твая, каролю, ня ведаю».

И҆ є҆гда̀ ви́дѣ саѹ́лъ даві́да и҆сходѧ́ща во срѣ́тенїе и҆ноплеме́нника, речѐ ко а҆вени́рѹ кнѧ́зю си́лы: чі́й є҆́сть сы́нъ ю҆́ноша се́й, а҆вени́ре; И҆ речѐ а҆вени́ръ: да живе́тъ дѹша̀ твоѧ̀, царю̀, ѩ҆́кѡ не вѣ́мъ.

І сказаў кароль: «Дык папытайся, чый сын гэты дзяцюк».

И҆ речѐ ца́рь: вопросѝ ѹ҆̀бо ты̀, чі́й є҆́сть сы́нъ ю҆́ноша се́й;

А як Давід зварачаўся па забіцьцю Пілішчаніна, то Аўнір узяў яго й прывёў да Саўлы, і галава Пілішчаніна была ў руццэ ў яго.

Е҆гда́ же возврати́сѧ даві́дъ по ѹ҆бїе́нїи и҆ноплеме́нника, взѧ̀ є҆го̀ а҆вени́ръ и҆ приведѐ є҆го̀ пред̾ саѹ́ла: глава́ же и҆ноплеме́ннича бѣ̀ въ рѹцѣ̀ є҆гѡ̀.

І сказаў яму Саўла: «Чый сын ты, мальча?» І сказаў Давід: «Сын слугі твайго Еса Бэтлеемляніна».

И҆ речѐ къ немѹ̀ саѹ́лъ: чі́й є҆сѝ сы́нъ, ю҆́ноше; И҆ речѐ даві́дъ: сы́нъ раба̀ твоегѡ̀ ї҆ессе́а ѿ виѳлее́ма.

« 16 глава 18 глава »