Марка 4 глава

Святое Евангелле паводле Марка
Пераклад праваслаўнай царквы → Елизаветинская на русском

І зноў пачаў вучы́ць каля мора, і сабра́лася да Яго народу мноства, так што Ён увайшоў у лодку на моры і сядзеў, а ўвесь народ быў на зямлі пры моры.

И паки начат учити при мори: и собрася к нему народ мног, якоже самому влезшу в корабль, седети в мори: и весь народ при мори на земли бяше.

І навучаў іх многа прытчамі, і гаварыў ім у павучэнні Сваім:

И учаше их притчами много и глаголаше им во учении своем:

слухайце: вось, выйшаў се́йбіт сеяць.

слышите: се, изыде сеяй сеяти:

І ста́лася, калі сеяў, адно ўпала пры дарозе, і наляцелі птушкі ды падзяўблí тое.

и бысть егда сеяше, ово паде при пути, и приидоша птицы, и позобаша е:

Іншае ўпала сярод каме́ння, дзе няшмат было́ зямлі, і неўзаба́ве ўзышло́, бо зямля была́ неглыбокая;

другое же паде при камени, идеже не имяше земли многи, и абие прозябе, зане не имяше глубины земныя:

калі ж сонца падняло́ся — завяла і, не ма́ючы ко́раня, засохла.

солнцу же возсиявшу присвяде, и зане не имяше корене, изсше:

Іншае ўпала ў це́рні, і выраслі це́рні і заглушы́лі яго, і яно не дало́ плоду.

и другое паде в тернии, и взыде терние, и подави е: и плода не даде:

А іншае ўпала на добрую зямлю і дало́ плод, што падымаўся і ўзрастаў, і ўрадзíла па трыццаць, і па шэсцьдзеся́т, і па сто.

и другое паде на земли добрей, и даяше плод восходящь и растущь, и приплодоваше на тридесять, и на шестьдесят, и на сто.

І казаў: хто ма́е вушы, каб чуць, няхай чуе!

И глаголаше: имеяй ушы слышати да слышит.

Калі ж Ён застаўся адзін, тыя, што былí пры Ім, разам з двана́ццаццю спыталі Яго аб прытчы.

Егда же бысть един, вопросиша его, иже бяху с ним, со обеманадесяте о притчи.

І сказаў ім: вам да́дзена ведаць тайны Царства Божага, а тым, хто звонку, у прытчах усё даецца;

И глаголаше им: вам есть дано ведати тайны Царствия Божия: онем же внешним в притчах вся бывают,

каб яны, гле́дзячы, бачылі і не ўспрыма́лі, і, слу́хаючы, чулі і не разумелі, каб не звярну́ліся і не былí ім адпу́шчаны грахі.

да видяще видят, и не узрят: и слышаще слышат, и не разумеют: да не когда обратятся, и оставятся им греси.

І кажа ім: не разуме́еце прытчы гэтай? Як жа ўсе прытчы зразуме́еце?

И глагола им: не весте ли притчи сея? и како вся притчи уразумеете?

Се́йбіт слова сее.

Сеяй, слово сеет.

І вось тыя, што пры дарозе, дзе сеецца слова: калі пачуюць, адразу прыходзіць сатана і забірае пасе́янае ў сэ́рцах іх.

Сии же суть, иже при пути, идеже сеется слово, и егда услышат, абие приходит сатана и отемлет слово сеянное в сердцах их.

Таксама і пасе́янае сярод каме́ння — гэта тыя, якія, пачуўшы слова, адразу прыма́юць яго з радасцю,

И сии суть такожде иже на каменных сеемии, иже егда услышат слово, абие с радостию приемлют е:

але не маюць ко́раня ў сабе і нетрыва́лыя; калі настане ўціск або гане́нне з-за слова, адразу спакуша́юцца.

и не имут корения в себе, но привременни суть: таже бывшей печали или гонению словесе ради, абие соблажняются.

А ў це́рнях пасе́янае — гэта тыя, што чуюць слова,

А сии суть, иже в тернии сеемии, слышащии слово:

але турбо́ты гэтага веку і спакуса багацця ды іншыя захапле́нні, увахо́дзячы ў іх, заглуша́юць слова, і яно застае́цца бясплодным.

и печали века сего, и лесть богатства, и о прочих похоти входящыя подавляют слово, и безплодно бывает.

А пасе́янае на добрай зямлі — гэта тыя, якія слухаюць слова і прыма́юць, і даюць плод па трыццаць, і па шэсцьдзеся́т, і па сто.

И сии суть, иже на земли добрей сеяннии, иже слышат слово и приемлют, и плодствуют на тридесять, и на шестьдесят, и на сто.

І сказаў ім: хіба́ свечка прыно́сіцца, каб паставіць яе пад пасу́дзіну ці пад ло́жак? хіба́ не дзеля таго, каб паставіць яе на падсве́чнік?

И глаголаше им: еда светилник приходит, да под спудом положат его или под одром? не да ли на свещнице положен будет?

Бо няма нічога тае́мнага, каб не стала я́ўным, і нішто не бывае схава́на, каб не адкрылася.

несть бо тайно, еже не явится, ниже бысть потаено, но да приидет в явление:

Калі хто ма́е вушы, каб чуць, няхай чуе!

аще кто имать ушы слышати, да слышит.

І казаў ім: заўважа́йце, што чуеце. Якою мераю ме́раеце, такою і вам адме́раецца, і дада́дзена будзе вам, хто слухае.

И глаголаше им: блюдите что слышите: в нюже меру мерите, возмерится вам, и приложится вам слышащым:

Бо хто ма́е, таму да́дзена будзе, а хто не ма́е, ады́мецца ў яго і тое, што ма́е.

иже бо аще имать, дастся ему: а иже не имать, и еже имать, отимется от него.

І казаў: так і Царства Божае, як чалавек, калі кіне зе́рне ў зямлю;

И глаголаше: тако есть (и) Царствие Божие, якоже человек вметает семя в землю,

і спіць, і ўстае́ ўно́чы і ўдзень, а як насенне ўзыхо́дзіць і расце́, не ведае ён.

и спит, и востает нощию и днию: и семя прозябает и растет, якоже не весть он:

Бо зямля сама па сабе ро́дзіць напачатку зелень, потым колас, тады напаўняе зе́рне ў коласе.

от себе бо земля плодит прежде траву, потом клас, таже исполняет пшеницу в класе:

Калі ж вы́спее плод, адразу пасыла́е серп, бо надышло́ жніво́.

егда же созреет плод, абие послет серп, яко наста жатва.

І казаў: з чым параўна́ем Царства Божае́ ці якою прытчаю вы́явім яго?

И глаголаше: чесому уподобим Царствие Божие? или коей притчи приложим е?

Яно як зе́рне гарчы́чнае, што, калі сеецца ў зямлю, то ме́ншае за ўсякае насенне на зямлі,

яко зерно горушично, еже егда всеяно будет в земли, мнее всех семен есть земных:

а калі пасеяна, вырастае і робіцца бо́льшым за ўсю зелянíну і пускае вялікае галлё, так што ў за́сені яго могуць пасялíцца птушкі нябесныя.

и егда всеяно будет, возрастает, и бывает более всех зелий, и творит ветви велия, яко мощи под сению его птицам небесным витати.

І многімі такімі прытчамі абвяшчаў ім слова, наколькі маглі яны слухаць.

И таковыми притчами многими глаголаше им слово, якоже можаху слышати.

Без прытчы не прамаўляў да іх, а вучням Сваім асобна тлумачыў усё.

Без притчи же не глаголаше им словесе: особь же учеником своим сказаше вся.

І кажа ім у той дзень з надыходам вечара: перапра́вімся на той бок.

И глагола им в той день, вечеру бывшу: прейдем на он пол.

І яны, адпусцíўшы людзей, бяруць Яго з сабою, як Ён быў у лодцы; і яшчэ лодкі былí з Ім.

И отпущше народы, пояша его якоже бе в корабли: и инии же корабли бяху с ним.

І ўзняла́ся з ветру вялікая бура; хвалі захлíствалі лодку, так што яна ўжо напаўня́лася.

И бысть буря ветрена велика: волны же вливахуся в корабль, яко уже погружатися ему.

А Ён на карме́ спаў на ўзгало́ўі. І бу́дзяць Яго, і кажуць Яму: Настаўнік! хіба́ не хвалюе Цябе, што мы гíнем?

И бе сам на корме на возглавнице спя. И возбудиша его и глаголаша ему: учителю, не радиши ли, яко погибаем?

І, устаўшы, Ён забаранíў ветру і кажа мору: сціхні, перастань. І суня́ўся вецер і настала цíша вялікая.

И востав запрети ветру и рече морю: молчи, престани. И улеже ветр, и бысть тишина велия.

І кажа ім: чаго вы такія баязлівыя? як гэта не маеце веры?

И рече им: что тако страшливи есте? како не имате веры?

І напоўніліся страхам вялікім, і гаварылі між сабою: хто ж гэта Ён, калі і вецер, і мора слухаюцца Яго?

И убояшася страхом велиим и глаголаху друг ко другу: кто убо сей есть, яко и ветр и море послушают его?

« 3 глава 5 глава »