Маркі 4 глава

Евангеля подле сьвятога Маркі
Пераклад Яна Станкевіча → Елизаветинская на русском

І ўзноў пачаў вучыць ля мора; і зьберся да Яго вельмі вялікі груд, так што Ён увыйшоў у струг і сядзеў на мору; а ўвесь груд быў ля мора на зямлі.

И паки начат учити при мори: и собрася к нему народ мног, якоже самому влезшу в корабль, седети в мори: и весь народ при мори на земли бяше.

І вучыў іх шмат чаго прыпавесьцьмі, і гукаў ім у навуццы сваёй:

И учаше их притчами много и глаголаше им во учении своем:

«Слухайце: вось, вышаў сяўбіт сеяць.

слышите: се, изыде сеяй сеяти:

І сталася, як сеяў, што адно пала край дарогі, і птушкі нябёсныя прыляцелі й паклявалі яго;

и бысть егда сеяше, ово паде при пути, и приидоша птицы, и позобаша е:

А другое пала на скалісты ґрунт, ідзе ня было шмат зямлі, і ўборзьдзе абышло, бо зямля была ня глыбокая;

другое же паде при камени, идеже не имяше земли многи, и абие прозябе, зане не имяше глубины земныя:

Як жа ўзышло сонца, выгарала і, як ня мела карэньня, ссохла;

солнцу же возсиявшу присвяде, и зане не имяше корене, изсше:

Іншае ж пала памеж церня, і вырасла церне, і заглушыла яго, і яно не дало плоду;

и другое паде в тернии, и взыде терние, и подави е: и плода не даде:

Іншае ж пала на зямлю добрую і дало плод, што абышоў а вырас; і выдала іншае трыццаць, а іншае шасьцьдзяеят, а іншае сто».

и другое паде на земли добрей, и даяше плод восходящь и растущь, и приплодоваше на тридесять, и на шестьдесят, и на сто.

І сказаў ім: «Хто мае вушы чуць, няхай чуе!».

И глаголаше: имеяй ушы слышати да слышит.

І, як Ён быў адзін, пыталіся ў Яго тыя, што навокал Яго былі, з двананцацьма, праз прыпавесьць.

Егда же бысть един, вопросиша его, иже бяху с ним, со обеманадесяте о притчи.

І сказаў ім: «Вам дана ведаць тайны гаспадарства Божага, але тым, што вонках, усе ў прыпавесьцях,

И глаголаше им: вам есть дано ведати тайны Царствия Божия: онем же внешним в притчах вся бывают,

Каб гледзячы глядзелі, і ня бачылі; слухаючы чулі, і не разумелі, каб часамі не навярнуліся, і ня былі ім грахі дараваны».

да видяще видят, и не узрят: и слышаще слышат, и не разумеют: да не когда обратятся, и оставятся им греси.

І кажа ім: «Ня знаеце гэтае прыпавесьці? А як жа вам знаць усі прыпавесьці?

И глагола им: не весте ли притчи сея? и како вся притчи уразумеете?

Сяўбіт гэты сее словы.

Сеяй, слово сеет.

А што край дарогі, ідзе слова пасеянае, гэта тыя, да каторых, як пачуюць, зараз прыходзе шайтан і адбірае слова, пасеянае ў сэрцах іхных.

Сии же суть, иже при пути, идеже сеется слово, и егда услышат, абие приходит сатана и отемлет слово сеянное в сердцах их.

Таксама й тыя, што на скалістых месцах пасеяныя — гэта тыя, каторыя, як пачуюць слова, зараз із радасьцяй прыймаюць яго;

И сии суть такожде иже на каменных сеемии, иже егда услышат слово, абие с радостию приемлют е:

Але ня маюць у сабе караня і малачасныя; потым, як прылучаецца атуга альбо перасьледаваньне за словы, зараз спатыкаюцца.

и не имут корения в себе, но привременни суть: таже бывшей печали или гонению словесе ради, абие соблажняются.

Пасеяныя ж памеж церня ё тыя, што слухаюць слова;

А сии суть, иже в тернии сеемии, слышащии слово:

Але клопаты гэтага сьвету, і спадман багацьцям, і жадоба іншых рэчаў, уходзячы, глушаць слова, і робіцца бясплоднае.

и печали века сего, и лесть богатства, и о прочих похоти входящыя подавляют слово, и безплодно бывает.

А пасеяныя на добрай зямлі — тыя, што чуюць слова, і прыймаюць, і даюць плод, і трыццаць, і шасьцьдзясят, і сто».

И сии суть, иже на земли добрей сеяннии, иже слышат слово и приемлют, и плодствуют на тридесять, и на шестьдесят, и на сто.

І сказаў ім: «Ці на тое прыносяць лянпу, каб пастанавіць яе пад карэц альбо пад ложак? ці не на тое, каб пастанавіць яе на падстаноўку?

И глаголаше им: еда светилник приходит, да под спудом положат его или под одром? не да ли на свещнице положен будет?

Бо няма нічога схаванага, што не адкрылася б; і нічога няма патайнога, што ня было б выяўлена.

несть бо тайно, еже не явится, ниже бысть потаено, но да приидет в явление:

Калі хто мае вушы слухаць, няхай слухае!»

аще кто имать ушы слышати, да слышит.

І сказаў ім: «Уважайце, што чуеце: якой мераю мераеце, будзе адмерана вам і дадана будзе вам слухаючым.

И глаголаше им: блюдите что слышите: в нюже меру мерите, возмерится вам, и приложится вам слышащым:

Бо, хто мае, таму дана будзе; а хто ня мае, у таго аднята будзе й тое, што мае».

иже бо аще имать, дастся ему: а иже не имать, и еже имать, отимется от него.

І сказаў: «Так і гаспадарства Божае, як калі чалавек кідае зярнё ў зямлю;

И глаголаше: тако есть (и) Царствие Божие, якоже человек вметает семя в землю,

І спаў бы, і ўставаў бы ночы і ўдзень, насеньне ж абышло б а вырасла б, а ён ня ведае як;

и спит, и востает нощию и днию: и семя прозябает и растет, якоже не весть он:

Бо зямля сама ізь сябе выдаець найперш рунь, потым колас, потым поўнае зярнё ў коласе.

от себе бо земля плодит прежде траву, потом клас, таже исполняет пшеницу в класе:

Як жа насьпее плод, без адвалокі пасылае серп, бо настала жніво».

егда же созреет плод, абие послет серп, яко наста жатва.

І сказаў: «Да чаго прыраўнуем гаспадарства Божае? альбо якой прыпавесьцяй выкажам яго?

И глаголаше: чесому уподобим Царствие Божие? или коей притчи приложим е?

Яно — як зярнё гарчыцы, што, як сеецца ў зямлю, найдрабнейшае з усяе сяўбы на зямлі;

яко зерно горушично, еже егда всеяно будет в земли, мнее всех семен есть земных:

А як пасеяна, абыходзе а вырастае большае за ўсю гародніну а пушчае вялікія галузы, так што птушкі нябёсныя могуць жыць пад сьценям яго».

и егда всеяно будет, возрастает, и бывает более всех зелий, и творит ветви велия, яко мощи под сению его птицам небесным витати.

І шмат якімі гэткімі прыпавесьцьмі абяшчаў ім слова, колькі яны маглі чуць;

И таковыми притчами многими глаголаше им слово, якоже можаху слышати.

Без прыпавесьці ж ня гукаў ім, а вучанікам Сваім зьясьняў усе.

Без притчи же не глаголаше им словесе: особь же учеником своим сказаше вся.

Увечары таго дня сказаў ім: «Пераплывіма на тый бок».

И глагола им в той день, вечеру бывшу: прейдем на он пол.

І яны, пакінуўшы груд, узялі Яго із сабою, як Ён быў у струзе, зь Ім былі й іншыя стругі.

И отпущше народы, пояша его якоже бе в корабли: и инии же корабли бяху с ним.

І ўзьнялася вялікая бура; хвалі білі ў струг, аж струг напоўніўся.

И бысть буря ветрена велика: волны же вливахуся в корабль, яко уже погружатися ему.

А Ён быў на задзе, спаў на падушцы. Яго будзяць а кажуць Яму: «Вучыцелю! нягож Табе ня рупіць, што мы гінем?»

И бе сам на корме на возглавнице спя. И возбудиша его и глаголаша ему: учителю, не радиши ли, яко погибаем?

І, устаўшы, Ён забараніў ветру й сказаў мору: «Змоўкні, сьціхні». І вецер сьціх, і сталася вялікая цішыня.

И востав запрети ветру и рече морю: молчи, престани. И улеже ветр, и бысть тишина велия.

І сказаў ім: «Чаму вы такія палахлівыя? як у вас няма веры?»

И рече им: что тако страшливи есте? како не имате веры?

І ўлякаліся лякам вялікім, і гукалі адзін аднаму: «Хто ж гэта, што вецер а мора слухаюць Яго?»

И убояшася страхом велиим и глаголаху друг ко другу: кто убо сей есть, яко и ветр и море послушают его?

« 3 глава 5 глава »