Марка 4 глава

Евангелле паводле Марка
Пераклад Чарняўскага 2017 → Елизаветинская на русском

І зноў пачаў навучаць каля мора. І, вось, сабраўся вакол Яго велізарны натоўп, так што Ён, увайшоўшы ў лодку, сядзеў на моры, а ўвесь натоўп стаяў на беразе каля мора.

И паки начат учити при мори: и собрася к нему народ мног, якоже самому влезшу в корабль, седети в мори: и весь народ при мори на земли бяше.

І навучаў іх многаму ў прыпавесцях, і казаў ім у Сваёй навуцы:

И учаше их притчами много и глаголаше им во учении своем:

«Слухайце. Вось, выйшаў сейбіт на сяўбу.

слышите: се, изыде сеяй сеяти:

І сталася, калі сеяў, адно ўпала пры дарозе, і наляцелі птушкі, і падзяўблі яго.

и бысть егда сеяше, ово паде при пути, и приидоша птицы, и позобаша е:

Другое ўпала на камяністае месца, дзе не было шмат зямлі, і хутка ўзышло, бо глеба была неглыбокая;

другое же паде при камени, идеже не имяше земли многи, и абие прозябе, зане не имяше глубины земныя:

і, калі паднялося сонца, звяла, бо не мела карэнняў, і высахла.

солнцу же возсиявшу присвяде, и зане не имяше корене, изсше:

А іншае ўпала ў церні, і выраслі церні ды заглушылі яго, і не дало яно плода.

и другое паде в тернии, и взыде терние, и подави е: и плода не даде:

Яшчэ іншае ўпала на добрую зямлю і дало плод: узышло, і вырасла, і ўрадзіла: адно трыццаць, другое шэсцьдзясят, трэцяе сто».

и другое паде на земли добрей, и даяше плод восходящь и растущь, и приплодоваше на тридесять, и на шестьдесят, и на сто.

І казаў ім: «Хто мае вушы, каб слухаць, хай слухае».

И глаголаше: имеяй ушы слышати да слышит.

І, калі Ён застаўся адзін, тыя, што разам з дванаццаццю з Ім былі, пыталіся ў Яго адносна прыпавесцей.

Егда же бысть един, вопросиша его, иже бяху с ним, со обеманадесяте о притчи.

І казаў Ён ім: «Вам дадзена ведаць таямніцу Валадарства Божага; а тым, якія звонку, усё стаецца ў прыпавесцях,

И глаголаше им: вам есть дано ведати тайны Царствия Божия: онем же внешним в притчах вся бывают,

хаця тыя, што глядзяць, глядзяць і не бачаць, і тыя, што слухаюць, слухаюць і не разумеюць, і не навяртаюцца, і не атрымліваюць выбачэнне грахоў».

да видяще видят, и не узрят: и слышаще слышат, и не разумеют: да не когда обратятся, и оставятся им греси.

І гаворыць ім: «Не разумееце гэтай прыпавесці? А як жа ўсе прыпавесці зразумееце?

И глагола им: не весте ли притчи сея? и како вся притчи уразумеете?

Сейбіт — хто слова сее.

Сеяй, слово сеет.

А тыя, што пры дарозе, дзе сеецца слова, калі пачуюць, зараз прыходзіць шатан і вырывае пасеянае ў сэрцах іх слова.

Сии же суть, иже при пути, идеже сеется слово, и егда услышат, абие приходит сатана и отемлет слово сеянное в сердцах их.

А тыя, што на камяністым месцы пасеяны, калі пачуюць слова, прымаюць яго адразу з радасцю,

И сии суть такожде иже на каменных сеемии, иже егда услышат слово, абие с радостию приемлют е:

але не маюць у сабе кораня, таму нетрывалыя; калі надыдзе прыгнёт або пераслед дзеля слова, зараз жа горшацца.

и не имут корения в себе, но привременни суть: таже бывшей печали или гонению словесе ради, абие соблажняются.

А тыя, што ў цернях пасеяны, слухаюць слова,

А сии суть, иже в тернии сеемии, слышащии слово:

але клопаты веку гэтага і чары багацця ды прагавітасць да ўсяго іншага навокал, пранікаючы ў іх, заглушаюць слова, і яно не прыносіць плода.

и печали века сего, и лесть богатства, и о прочих похоти входящыя подавляют слово, и безплодно бывает.

А што на добрай зямлі пасеяны, гэта тыя, што слухаюць слова і прымаюць ды прыносяць плод: адзін — трыццаць, другі — шэсцьдзясят, а трэці — сто».

И сии суть, иже на земли добрей сеяннии, иже слышат слово и приемлют, и плодствуют на тридесять, и на шестьдесят, и на сто.

І казаў ім: «Ці на тое прыносіцца свечка, каб паставіць яе пад пасудзіну або пад ложак? Няўжо не на тое, каб была пастаўлена на падсвечніку?

И глаголаше им: еда светилник приходит, да под спудом положат его или под одром? не да ли на свещнице положен будет?

Бо няма нічога таемнага, каб не было аб’яўлена, ды нічога таемнага, каб не стала вядомым.

несть бо тайно, еже не явится, ниже бысть потаено, но да приидет в явление:

Хто мае вушы, каб слухаць, хай слухае».

аще кто имать ушы слышати, да слышит.

Далей казаў ім: «Зважайце на тое, што слухаеце! Якою меркай вы будзеце мераць, такою вам адмераюць ды дададуць вам, якія слухаеце.

И глаголаше им: блюдите что слышите: в нюже меру мерите, возмерится вам, и приложится вам слышащым:

Бо хто мае, таму будзе дададзена, а хто не мае, дык і тое, што мае, адымуць у яго».

иже бо аще имать, дастся ему: а иже не имать, и еже имать, отимется от него.

І казаў: «Божае Валадарства такое, як быццам чалавек пасеяў насенне ў зямлю.

И глаголаше: тако есть (и) Царствие Божие, якоже человек вметает семя в землю,

І ці ён спіць, ці ўстае ўночы і днём, а насенне ўзыходзіць і расце, і ён не ведае, калі.

и спит, и востает нощию и днию: и семя прозябает и растет, якоже не весть он:

Бо зямля сама з сябе родзіць, перш ладыгу, пасля колас, нарэшце поўнае зерне ў коласе.

от себе бо земля плодит прежде траву, потом клас, таже исполняет пшеницу в класе:

І, калі ўжо паспее плод, зараз гаспадар запускае серп, бо надышло жніво».

егда же созреет плод, абие послет серп, яко наста жатва.

І казаў: «Да чаго падобна Валадарства Божае? Або якою прыпавесцю выявім гэта?

И глаголаше: чесому уподобим Царствие Божие? или коей притчи приложим е?

Як гарчычнае зерне, калі пасеяна ў зямлю, ёсць найменшым з усіх зерняў на зямлі;

яко зерно горушично, еже егда всеяно будет в земли, мнее всех семен есть земных:

а калі пасеянае ўзыходзіць, становіцца большым ад усіх гароднін і выпускае галіны вялікія, так што нябесныя птушкі могуць хавацца ў яго засені».

и егда всеяно будет, возрастает, и бывает более всех зелий, и творит ветви велия, яко мощи под сению его птицам небесным витати.

І ў многіх падобных прыпавесцях Ён прамаўляў ім слова, наколькі маглі яны пачуць,

И таковыми притчами многими глаголаше им слово, якоже можаху слышати.

ды без прыпавесцей не прамаўляў ім. А вучням Сваім асобна выясняў усё.

Без притчи же не глаголаше им словесе: особь же учеником своим сказаше вся.

Таго ж дня, калі настаў вечар, гаворыць ім: «Пераплывём на другі бераг».

И глагола им в той день, вечеру бывшу: прейдем на он пол.

Адправіўшы людзей, як Ён быў у лодцы, так і ўзялі Яго; і іншыя лодкі былі з Ім.

И отпущше народы, пояша его якоже бе в корабли: и инии же корабли бяху с ним.

І ўзняўся вялікі вятруга, ды хвалі пачалі біць у лодку, так што лодку залівала.

И бысть буря ветрена велика: волны же вливахуся в корабль, яко уже погружатися ему.

А Ён спаў на карме на падушцы. І будзяць тады Яго, і кажуць Яму: «Настаўнік! Ці ж Цябе не рупіць, што мы гінем?»

И бе сам на корме на возглавнице спя. И возбудиша его и глаголаша ему: учителю, не радиши ли, яко погибаем?

І, падняўшыся, прыгразіў ветру ды сказаў мору: «Замоўкні, суцішся!» Дык спыніўся віхор, і стала вялікая ціша.

И востав запрети ветру и рече морю: молчи, престани. И улеже ветр, и бысть тишина велия.

І адазваўся да іх: «Чаму вы такія палахлівыя, што не маеце яшчэ веры?»

И рече им: что тако страшливи есте? како не имате веры?

А яны састрашыліся вялікім страхам ды казалі адзін аднаму: «Хто ж гэта Такі, што вецер і мора Яго слухаюць?»

И убояшася страхом велиим и глаголаху друг ко другу: кто убо сей есть, яко и ветр и море послушают его?

« 3 глава 5 глава »