Марка 4 глава

Эвангельле паводле Марка
Пераклад Антонія Бокуна → Елизаветинская на русском

І зноў Ён пачаў навучаць каля мора; і сабраўся да Яго вялізарны натоўп, так што Ён, увайшоўшы ў човен, сядзеў у моры, а ўвесь натоўп быў на беразе каля мора.

И паки начат учити при мори: и собрася к нему народ мног, якоже самому влезшу в корабль, седети в мори: и весь народ при мори на земли бяше.

І навучаў іх шмат у прыповесьцях, і гаварыў ім у вучэньні Сваім:

И учаше их притчами много и глаголаше им во учении своем:

«Слухайце. Вось выйшаў сейбіт сеяць.

слышите: се, изыде сеяй сеяти:

І сталася, калі сеяў, адно [зерне] ўпала пры дарозе; і наляцелі птушкі нябесныя і падзяўблі яго.

и бысть егда сеяше, ово паде при пути, и приидоша птицы, и позобаша е:

Іншае ўпала на камяністае месца, дзе не было шмат зямлі, і адразу ўзыйшло, бо зямля была неглыбокая;

другое же паде при камени, идеже не имяше земли многи, и абие прозябе, зане не имяше глубины земныя:

а калі ўзыйшло сонца, зьвяла, і, як ня мела кораня, высахла.

солнцу же возсиявшу присвяде, и зане не имяше корене, изсше:

А іншае ўпала ў церні, і вырасьлі церні, і заглушылі яго, і не дало плоду.

и другое паде в тернии, и взыде терние, и подави е: и плода не даде:

А іншае ўпала ў добрую зямлю і дало плод, які ўзыйшоў і вырас, і ўрадзіла адно — трыццаць, адно — шэсьцьдзясят, і адно — сто».

и другое паде на земли добрей, и даяше плод восходящь и растущь, и приплодоваше на тридесять, и на шестьдесят, и на сто.

І сказаў ім: «Хто мае вушы, каб слухаць, няхай слухае».

И глаголаше: имеяй ушы слышати да слышит.

Калі ж Ён застаўся Сам, тыя, што з Ім былі, разам з Дванаццацьцю спыталіся ў Яго адносна прыповесьці.

Егда же бысть един, вопросиша его, иже бяху с ним, со обеманадесяте о притчи.

І сказаў Ён ім: «Вам дадзена разумець таямніцу Валадарства Божага; а тым, якія вонкі, усё стаецца ў прыповесьцях,

И глаголаше им: вам есть дано ведати тайны Царствия Божия: онем же внешним в притчах вся бывают,

каб гледзячы глядзелі, і ня бачылі, і каб слухаючы слухалі, і не разумелі, каб не навярнуліся і не былі ім адпушчаны грахі».

да видяще видят, и не узрят: и слышаще слышат, и не разумеют: да не когда обратятся, и оставятся им греси.

І кажа ім: «Не разумееце гэтай прыповесьці? А як жа ўсе прыповесьці зразумееце?

И глагола им: не весте ли притчи сея? и како вся притчи уразумеете?

Сейбіт слова сее.

Сеяй, слово сеет.

Вось тыя, што пры дарозе, дзе сеецца слова, калі пачуюць яго, адразу прыходзіць шатан і забірае слова, пасеянае ў сэрцах іхніх.

Сии же суть, иже при пути, идеже сеется слово, и егда услышат, абие приходит сатана и отемлет слово сеянное в сердцах их.

Таксама і тыя, што на камяністым месцы пасеяны, пачуўшы слова, адразу з радасьцю прыймаюць яго,

И сии суть такожде иже на каменных сеемии, иже егда услышат слово, абие с радостию приемлют е:

але ня маюць у сабе кораня, таму нетрывалыя; калі надыйдзе прыгнёт ці перасьлед дзеля слова, адразу ж горшацца.

и не имут корения в себе, но привременни суть: таже бывшей печали или гонению словесе ради, абие соблажняются.

А тыя, што ў цернях пасеяныя, чуюць слова,

А сии суть, иже в тернии сеемии, слышащии слово:

але клопаты веку гэтага і ашуканства багацьця ды іншыя пажаданьні, уваходзячы, заглушаюць слова, і яно стаецца бясплодным.

и печали века сего, и лесть богатства, и о прочих похоти входящыя подавляют слово, и безплодно бывает.

А тыя, што пасеяныя ў добрую зямлю, гэта тыя, што чуюць слова, і прыймаюць, і прыносяць плод: адзін — трыццаць, іншы — шэсьцьдзясят, а іншы — сто».

И сии суть, иже на земли добрей сеяннии, иже слышат слово и приемлют, и плодствуют на тридесять, и на шестьдесят, и на сто.

І сказаў ім: «Ці на тое прыносіцца сьвечка, каб паставіць яе пад пасудзіну або пад ложак? Ці не на тое, каб была пастаўлена на сьвечніку?

И глаголаше им: еда светилник приходит, да под спудом положат его или под одром? не да ли на свещнице положен будет?

Бо няма нічога тайнага, каб не выявілася, і няма нічога схаванага, каб не сталася яўным.

несть бо тайно, еже не явится, ниже бысть потаено, но да приидет в явление:

Калі хто мае вушы, каб слухаць, няхай слухае».

аще кто имать ушы слышати, да слышит.

І сказаў ім: «Глядзіце, што слухаеце! Якою меркаю мерыце, такою вам будзе адмерана і будзе дададзена вам, якія слухаеце.

И глаголаше им: блюдите что слышите: в нюже меру мерите, возмерится вам, и приложится вам слышащым:

Бо хто мае, таму будзе дадзена, а хто ня мае, дык і тое, што мае, будзе забрана ў яго».

иже бо аще имать, дастся ему: а иже не имать, и еже имать, отимется от него.

І сказаў: «Гэтак ёсьць Валадарства Божае, як быццам чалавек кідае насеньне ў зямлю.

И глаголаше: тако есть (и) Царствие Божие, якоже человек вметает семя в землю,

І ці ён сьпіць, ці ўстае ноччу і днём, а насеньне ўзыходзіць і расьце, і ён ня ведае як.

и спит, и востает нощию и днию: и семя прозябает и растет, якоже не весть он:

Бо зямля сама сабою родзіць спачатку рунь, потым колас, потым поўнае зерне ў коласе.

от себе бо земля плодит прежде траву, потом клас, таже исполняет пшеницу в класе:

Калі ж плод сасьпее, адразу пасылае серп, бо надыйшло жніво».

егда же созреет плод, абие послет серп, яко наста жатва.

І сказаў: «Да чаго падобнае Валадарства Божае? Або ў якой прыповесьці выявім яго?

И глаголаше: чесому уподобим Царствие Божие? или коей притчи приложим е?

Як гарчычнае зерне, якое, калі сеецца ў зямлю, ёсьць меншым за ўсе насеньні на зямлі;

яко зерно горушично, еже егда всеяно будет в земли, мнее всех семен есть земных:

а калі пасеянае, узыходзіць і робіцца большым за ўсе расьліны, і пускае галіны вялікія, так што птушкі нябесныя могуць хавацца ў ценю яго».

и егда всеяно будет, возрастает, и бывает более всех зелий, и творит ветви велия, яко мощи под сению его птицам небесным витати.

І многімі падобнымі прыповесьцямі гаварыў ім слова, колькі маглі яны слухаць,

И таковыми притчами многими глаголаше им слово, якоже можаху слышати.

і без прыповесьці не гаварыў ім, а вучням асобна тлумачыў усё.

Без притчи же не глаголаше им словесе: особь же учеником своим сказаше вся.

І ў той самы дзень, калі надыйшоў вечар, кажа ім: «Пераплывем на другі бок».

И глагола им в той день, вечеру бывшу: прейдем на он пол.

І яны, пакінуўшы натоўп, бяруць Яго, бо Ён быў у чаўне, і іншыя чаўны былі з Ім.

И отпущше народы, пояша его якоже бе в корабли: и инии же корабли бяху с ним.

І сталася вялікая бура, і хвалі білі ў човен, так што ён ужо напаўняўся [вадою].

И бысть буря ветрена велика: волны же вливахуся в корабль, яко уже погружатися ему.

А Ён спаў на карне на падушцы. І будзяць Яго, і кажуць Яму: «Настаўнік! Ці ж Цябе ня рупіць, што мы гінем?»

И бе сам на корме на возглавнице спя. И возбудиша его и глаголаша ему: учителю, не радиши ли, яко погибаем?

І Ён, падняўшыся, забараніў ветру і сказаў мору: «Замаўчы, суцішся!» І сьціх вецер, і сталася вялікая ціша.

И востав запрети ветру и рече морю: молчи, престани. И улеже ветр, и бысть тишина велия.

І кажа ім: «Чаму вы так палахлівыя? Ці ж ня маеце веры?»

И рече им: что тако страшливи есте? како не имате веры?

І яны спалохаліся страхам вялікім, і гаварылі адзін аднаму: «Хто ж Ён, што вецер і мора слухаюцца Яго?»

И убояшася страхом велиим и глаголаху друг ко другу: кто убо сей есть, яко и ветр и море послушают его?

« 3 глава 5 глава »