Іоана 12 глава

Паводле Іоана Сьвятое Эвангельле
Пераклад Л. Дзекуць-Малея → Елизаветинская на русском

За шэсьць дзён да Пасхі прыйшоў Ісус у Віфанію, дзе́ быў Лазар умёршы, якога Ён ускрасіў.

Иисус же прежде шести дний пасхи прииде в вифанию, идеже бе лазарь умерый, егоже воскреси от мертвых.

Там прыгатавалі Яму вячэру, і Марта паслугоўвала, Лазар жа быў сярод супачываўшых з Ім за сталом.

Сотвориша же ему вечерю ту, и марфа служаше: лазарь же един бе от возлежащих с ним.

Марыя-ж, узяўшы хунт дарагога чыстага нардовага але́ю, памазала ногі Ісусавы і вы́церла валасамі сваімі ногі Яго, і дом напоўніўся па́хам ад міра

Мариа же приемши литру мира нарда пистика многоценна, помаза нозе Иисусове, и отре власы своими нозе его: храмина же исполнися от вони масти (благовонныя).

Тады адзін з вучняў Яго, Юда Сымонаў Іскарыёт, які маніўся прадаць Яго, сказаў:

Глагола же един от ученик его, иуда симонов искариотский, иже хотяше его предати:

чаму не прадалі гэтага але́ю за трыста дынараў і не раздалі ўбогім?

чесо ради миро сие не продано бысть на триех стех пенязь и дано нищым?

А сказаў жа гэта не дзе́ля таго, што клапаціўся аб убогіх, але дзеля таго, што быў зло́дзей і ме́ў пры сабе́ скарбонку і насіў, што туды кідалі.

Сие же рече, не яко о нищих печашеся, но яко тать бе, и ковчежец имеяше, и вметаемая ношаше.

Ісус жа сказаў: пакінь яе́; яна захавала гэта на дзе́нь пахаваньня Майго,

Рече же Иисус: не дейте ея, да в день погребения моего соблюдет е:

бо ўбогіх заўсёды ма́еце з сабою, а Мяне́ не заўсёды.

нищыя бо всегда имате с собою, мене же не всегда имате.

І шмат хто з Жыдоў даве́даўся, што Ён там, і прыйшлі ня толькі дзеля Ісуса, але каб і Лазара пабачыць, што Ён ускрасіў.

Разуме же народ мног от иудей, яко ту есть: и приидоша не Иисуса ради токмо, но да и лазаря видят, егоже воскреси от мертвых.

Архірэі-ж пастанавілі забіць і Лазара,

Совещаша же архиерее, да и лазаря убиют,

бо дзеля яго многа Жыдоў прыходзілі і ўве́равалі ў Ісуса.

яко мнози его ради идяху от иудей и вероваху во Иисуса.

Наза́ўтрае множства народу, які прыйшоў на сьвята, пачуўшы, што Ісус ідзе́ ў Ерузалім,

Во утрий (же) день народ мног пришедый в праздник, слышавше, яко Иисус грядет во Иерусалим,

узялі пальмовае ве́цьце і выйшлі на спатканьне Яму і крычэлі: Оса́нна, багасла́ўлен, што йдзе́ ў імя Госпада, Цар Ізраіляў!

прияша ваиа от финик и изыдоша в сретение ему, и зваху (глаголюще): осанна, благословен грядый во имя Господне, Царь израилев.

Ісус жа, знайшоўшы асьлятка, се́ў на яго, як напісана:

Обрет же Иисус осля, вседе на не, якоже есть писано:

ня бойся, дачка́ Сыонская! вось Цар твой ідзе́, се́дзячы на маладым асьле́.

не бойся, дщи сионя: се, Царь твой грядет, седя на жребяти осли.

Вучні Яго сьпярша не разуме́лі гэтага, толькі, як уславіўся Ісус, тады ўспомнілі, што гэтак было напісана аб Ім, і гэтае зрабілі Яму.

Сих же не разумеша ученицы его прежде: но егда прославися Иисус, тогда помянуша, яко сия быша о нем писана, и сия сотвориша ему.

Народ жа, які быў з Ім ране́й, сьве́дчыў, што Ён вы́клікаў з магілы Лазара і ўскрасіў Яго.

Свидетелствоваше убо народ, иже бе (прежде) с ним, егда лазаря возгласи от гроба и воскреси его от мертвых:

Вось чаму спаткаў Яго народ, бо чуў, што Ён зрабіў гэты цуд.

сего ради и срете его народ, яко слышаша его сие сотворша знамение.

Фарысэі-ж гаварылі між сабою: глядзіце, нічога не даб’емся! Уве́сь сьве́т ідзе́ за Ім.

Фарисее убо реша к себе: видите, яко ни каяже польза есть? се, мир по нем идет.

Былі-ж і Грэкі сярод прыйшоўшых дзеля адпу́сту ў сьвята.

Бяху же нецыи еллини от пришедших, да поклонятся в праздник:

Яны падыйшлі да Піліпа, што быў з Віфсаіды Галіле́йскае, і прасілі яго, кажучы: па́не, нам хочацца бачыць Ісуса.

сии убо приступиша к филиппу, иже бе от вифсаиды галилейския, и моляху его, глаголюще: господи, хощем Иисуса видети.

Піліп ідзе́ і кажа аб гэтым Андрэю; і Андрэй з Піліпам наказалі Ісусу.

Прииде филипп и глагола андреови: и паки андрей и филипп глаголаста Иисусови.

А Ісус сказаў ім у адказ: прыйшла гадзіна ўславіцца Сыну Чалаве́чаму.

Иисус же отвеща има, глаголя: прииде час, да прославится Сын Человеческий:

Запраўды́, запраўды́ кажу вам: калі пшанічнае зе́рне, упаўшы ў зямлю, не замрэ, то астане́цца адно, а калі замрэ, то дасьць багаты плён.

аминь, аминь глаголю вам: аще зерно пшенично пад на земли не умрет, то едино пребывает: аще же умрет, мног плод сотворит:

Хто любіць душу сваю, загубіць яе́; і той, што ненавідзіць душу сваю на гэтым сьве́це, захавае яе́ ў жыцьцё ве́чнае.

любяй душу свою погубит ю, и ненавидяй души своея в мире сем в живот вечный сохранит ю:

Хто Мне́ служыць, няхай ідзе́ Маім шляхам; і дзе́ Я, там і слуга Мой будзе; і хто Мне́ служыць, будзе ў пашане ў Айца Майго.

аще кто мне служит, мне да последствует, и идеже есмь аз, ту и слуга мой будет: и аще кто мне служит, почтит его Отец (мой):

Цяпе́р душа Мая ўзварушана; і што Мне́ сказаць? Ойча, збаў Мяне ад гэтае гадзіны; але-ж дзеля гэтае гадзіны Я і прыйшоў.

ныне душа моя возмутися: и что реку? Отче, спаси мя от часа сего: но сего ради приидох на час сей:

Ойча, услаў імя Тваё! І зыйшоў з не́ба голас: і ўславіў, і яшчэ ўслаўлю.

Отче, прослави имя твое. Прииде же глас с небесе: и прославих, и паки прославлю.

Народ, які стаяў і чуў гэтае, казаў: гэта быў гром. Другія казалі: Ангел прамовіў да Яго.

Народ же стояй и слышав, глаголаху: гром бысть. Инии глаголаху: ангел глагола ему.

І адказаў Ісус і сказаў: не дзеля Мяне́ быў гэты голас, але дзеля вас.

Отвеща Иисус и рече: не мене ради глас сей бысть, но народа ради:

Цяпе́р суд сьве́ту гэтаму; цяпер князь гэтага сьве́ту выгнаны будзе вон.

ныне суд есть миру сему: ныне князь мира сего изгнан будет вон:

І Я, як буду падняты з зямлі, усіх прыва́блю да Сябе́.

и аще аз вознесен буду от земли, вся привлеку к себе.

Гаварыў жа Ён гэтае, паказуючы, якою сьме́рцяй ме́ўся паме́рці.

Сие же глаголаше, назнаменуя, коею смертию хотяше умрети.

Народ адказаў Яму: мы чулі з закону, што Хрыстос істнуе ве́чна; дык як жа Ты кажаш, што мусіць быць падняты Сын Чалаве́чы? Хто гэты Сын Чалаве́чы?

Отвеща ему народ: мы слышахом от закона, яко Христос пребывает во веки: како ты глаголеши: вознестися подобает Сыну Человеческому? кто есть сей Сын Человеческий?

І сказаў ім Ісус: яшчэ на кароткі час з вамі сьвятло́; хадзіце, пакуль ма́еце сьвятло́, каб не агарнула вас це́мра; бо хто ходзіць у це́мры, той ня ве́дае, куды йдзе́.

Рече же им Иисус: еще мало время свет в вас есть: ходите, дондеже свет имате, да тма вас не имет: и ходяй во тме не весть, камо идет:

Пакуль сьвятло́ з вамі, ве́рце ў сьвятло́, каб сына́мі сьвятла́ сталіся. Сказаўшы гэтае, Ісус адыйшоў і ўкрыўся ад іх.

дондеже свет имате, веруйте во свет, да сынове света будете. Сия глагола Иисус, и отшед скрыся от них.

І, хоць гэтулькі цудаў зрабіў Ён перад імі, яны ня ўве́равалі ў Яго:

Толика знамения сотворшу ему пред ними, не вероваху в него,

каб збылося слова Ісаі прарока, які казаў: Госпадзе! хто паве́рыць пачутаму ад нас, і каму адкрылася рука́ Гасподня? (Ісая 53:1.)

да сбудется слово исаии пророка, еже рече: Господи, кто верова слуху нашему, и мышца Господня кому открыся?

Дзеля таго не маглі ўве́раваць, што, як ізноў сказаў Ісая:

Сего ради не можаху веровати, яко паки рече исаиа:

Асьляпіў вочы іх і сэрца іх абярнуў у ка́мень, каб ня бачылі вачы́ма і не зразуме́лі сэрцам і не навярнуліся, каб Я аздаравіў іх.

ослепи очи их и окаменил есть сердца их, да не видят очима, ни разумеют сердцем, и обратятся, и исцелю их.

Гэта сказаў Ісая, калі бачыў сла́ву Яго і гаварыў аб Ім.

Сия рече исаиа, егда виде славу его и глагола о нем.

Аднак і з начальнікаў многія ўве́равалі у Яго, але дзеля фарысэяў не вызнава́лі Яго, каб ня вы́лучылі іх з школы,

Обаче убо и от князь мнози вероваша в него, но фарисей ради не исповедоваху, да не из сонмищ изгнани будут:

бо ўлюбілі бале́й сла́ву людзку́ю, чым сла́ву Бо́жую.

возлюбиша бо паче славу человеческую, неже славу Божию.

Ісус жа крыкнуў і сказаў: хто ве́руе ў Мяне́, не ў Мяне́ ве́руе, але ў Паслаўшага Мяне́.

Иисус же воззва и рече: веруяй в мя не верует в мя, но в пославшаго мя:

І хто бачыць Мяне́, бачыць Паслаўшага Мяне́.

и видяй мя видит пославшаго мя:

Я сьвятло́м прыйшо́ў у сьве́т, каб кожны, хто ве́руе ў Мяне́, не астаўся ў це́мры.

аз свет в мир приидох, да всяк веруяй в мя во тме не пребудет:

І калі хто пачуе Мае́ словы і не паве́рыць, Я ня суджу́ яго: бо Я прыйшоў ня судзіць сьве́т, але спасаць сьве́т.

и аще кто услышит глаголы моя и не верует, аз не сужду ему: не приидох бо, да сужду мирови, но да спасу мир:

Хто адкідае Мяне́ і ня прыймае слоў Маіх, ма́е судзьдзю для сябе́: сло́ва, што Я сказаў, яно будзе судзіць яго ў апошні дзе́нь;

отметаяйся мене и не приемляй глагол моих имать судящаго ему: слово, еже глаголах, то судит ему в последний день:

бо не ад Сябе́ казаў Я, але Аце́ц, што паслаў Мяне́, Ён даў Мне́ загад, што́ казаць і гаварыць.

яко аз от себе не глаголах, но пославый мя Отец, той мне заповедь даде, что реку и что возглаголю:

І ве́даю, што прыказа́ньне Яго ёсьць жыцьцё ве́чнае. Дык тое, што Я гавару, гавару, як сказаў Мне́ Аце́ц, каб гаварыў.

и вем, яко заповедь его живот вечный есть: яже убо аз глаголю, якоже рече мне Отец, тако глаголю.

Примечания:

Пераклад Л. Дзекуць-Малея

42 школа = сынагога.

« 11 глава 13 глава »